این عاشق شدن یا تعهد دادن نیست که برایمان درد ورنج به ارمغان می آورد بلکه

عاشق شدن یا تعهد دادن به شخص نامناسب است که برایمان درد و رنج به

ارمغان می آورد.

به یاد آوردن این جملات همیشه منو به فکر فرو می بره وقتی انسان در شرایط

خاصی قرار می گیره احساسات بر عقلش غلبه پیدا می کنه و خیلی اوقات این

موضوع به قیمت گرانی به اتمام می رسه.

چند وقت پیش بود که یکی از دوستان صمیمیم دل به عاشقی سپرد و اون قدر در

در عالم عاشقی غوطه ور شد که......

باحرفایی که از شخص مورد علاقش می زد می دونستم که اون فرد مناسبی

نیست و پیش خودم می گفتم حیف از دوست من که دل به یک چنین فردی سپرده

ولی آدم عاشق تحمل شنیدن حتی یک کلمه نا موافق هم نداره چه برسه که

بیادو بشینه پای حرف عاقلانه چه جوری بگم انگاری یک جورایی حسود هم شده بود.

ولی وای از عشق روزی که فرا برسه و تازه عشق اول هم باشه اینو خودش بهم می گفت

بگذریم نصیحتهای این و اون بی فایده بود و زمان می رفت تا چاره کار باشه.....

چند ماه به سرعت برق و باد گذشت واقعا دوست داشتن و عاشق بودن حتی تو چهره آدمها

هم تاثیر می ذاره می شد از برق نگاه دوستم تا ته دلشو خوند انگاری زیباییش

صد چندان شده بود و من هم از شادی اون شاد بودم ولی ته دلم انگاری راضی نبود ......

تا بلاخره او ن چه که نباید شد و توی یک روز بهاری بدون این که بدونم چرا و چطور همه چیز

بین اون دوتا تموم شد .....

اوایل  دوستم طفره می رفت ولی بعدا واسم گفت که بهش گفته بهتره از هم جداشیم ....

این آخرین جمله منو به فکر فرو می بره یعنی  همه دوست داشتن ها و عشق ورزیدن ها

به بن بست ختم می شه؟؟؟؟؟

این که دوستم دوست عزیزم تو این مدت چی کشید و چقد ر زجر کشید تا بتونه اونو

فراموش کنه بماند فقط حالا و بعد ماهها آرامش دوباره به چهره زیبای او برگشته و من

چقد ر خوشحالم که دوباره زندگی با تمام زیبایی هاش  به روی اون لبخند می زنه.....

ولی به نظر من هنوز هم تو این دوره و زمونه می شه عاشق شد و دوست داشتنو

تجربه کر د منتها نه با دل بلکه عاقلانه ولی به هرکی که می گم میخنده ومیگه بذار

تو شرایطش قرار بگیری بعد خودت قضاوت می کنی ......