سراب

من و تاریکی شب
دل و تنهایی آن گل وزیبایی آن
من و تنهایی تو
در آن نزدیکی
گل و پروانه و شمع
چشمه روشنی از آب ودرختان بلند
و تو آن شمعی و من پروانه و گل احساس من است
که به جان پروردم
چشمه جاری گرد پروانه و شمع به خیالی که نسوزد جنگل و نماند تنها
چه زیباست پرپروانه و شمع
پر پروانه و آتش که به یک رنگ شدند
واز آن زیباتر شعله آتش جنگل که ز شمع پر پروانه گرفت
چشمه اکنون تنهاست
درختان خوشحال که در این بزم شدند
وپس از چند صباحی که گذشت شعله از شور افتاد
بزم هم پایان یافت
ناگهان باد وزیدن بگرفت
ودگر هیچ از این بزم نماند
جز سیاهی و سراب جاری
و کنارش گل پژ مرده عشق
در آن نزدیکی
من و تنهایی من
تو و تنهایی تو که پر از رسواییست
من به پروانه چنین می گویم که مرو در پی شمعی تو دگر
تو با شمع چنین می گویی
پر پروانه مسوزان که دلت می سوزد
و در اینجا گل پژ مرده چنین می گوید
«عشق همچون رویاست که سرابی باقیست»