یاد تو همچون ترنم بلبلان عاشق در قلبم شوری برپا می کند
این احساس ناشناخته را گویی نمی توانم بر زبان جاری سازم
ای سپید ترین رویای شبانه ام مرادر این غربت تنها مگذار....
بگذار تا سر بر شانه های استوارت نهم و آرام گیرم.
ای زیباترین غزل زندگیم با من از کوچ پرستوان سخن مگو
با من از وصال بگو.
امشب می خواهم عاشق ترین ستاره فلبم را در وجودم دربیابم و آوازم را با تارهای دلنشین عشق طنین انداز کنم گمگشته من در مرزهایی دور از دلتنگی پرسه میزند اما افسوس که
تردید من دربایی است بی کران که موجهایش حاصل سیل اشکی است در غروبهای دلتنگی .
ای همه پنجره ها رو به تو
شهر وده آشفته آشوب تو
کوه مه آلود پر ابهام من
عشق پر آوازه گمنا م من
ای عسل از شوق تو شیرین شده
شهر شب از چشم تو آذین شده
کاش دلم پیش شما بود و بس
با اینکه با این روزگار بد نمی سازم اما خودم را پیش تو هر گز نمی بازم
با سایه با لی که روی شا نه ام خا لی است در حسرت تا اوج رفتن ها ی پروازم
من آسمان جل پا پتی یک لاقبا اما حال تو را دارم به این سرمایه می نازم
تو قد اقیانوسهای بی در و پیکر اما نمی ترسم اگر لنگر بیا ندازم
تو از خیال رسیدی و تا به من برسی و قسمت این بوده که از خدا به من برسی
تمام زندگی را دویدم عمری به انتظار تو تا کی به من برسی
کنار این تصویر غم آلود نشسته ام به انتظار تو تا به من برسی
و شاید این خیال هم فریبی است و تو چرا اصلا تو به من برسی
و شاید تمامی این روزها دروغ گفته به من که پشت افسوس این روزها به من برسی
چه روزها و شب ها بدون تو گذشت در انتظار تو تا به من برسی
از من جدا گشته ای و نگاهم نمی کنی چون درد در منی و رهایم نمی کنی
گم گشته ام میان رویاهای تو از این آوارگی بگو جدایم نمی کنی
هر شب چو ابر می گریم آخر چرا؟ چه شد که صدایم نمی کنی؟
من پرنده مهاجر گم کرده وطنم به آسمان خویش تو رهنمودم نمی کنی
امشب با همه خستگی تو را فریاد می زنم اما باز تو نگاهم نمی کنی
ای نگاهت نخی از مخمل و ابریشم چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم
به تو یعنی به همان منظر دور به همان سبز صمیمی به همان باغ بلور
به همان سایه همان وهم همان تصویری که سراغش ز غزلهای خودم می گیری
به همان زل زدن از فاصله دور به هم یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم
به تبسم به تکلم به دلارایی تو به خموشی به تماشا به شکیبایی تو
به نفسهای تو درسایه سنگین سکوت به سخن های توبا لهجه شیرین سکوت
شبحی چند شب است آفت جانم شده است اول اسم کسی ورد زبانم شده است
در من انگار کسی در پی انکار من است یک نفر مثل خودم عاشق دبدار من است
یک نفر ساده چنان ساده که از سادگیش می شود یک شبه پی برد به دل دادگیش
آه ای خواب گرانسنگ سبکبار شده برسر روح من افتاده و آواره شده
در من انگار کسی در پی دیدار من است یک نفر مثل خودم تشنه دیدار من است
یک نفر سبز چنان سبز که از سر سبزیش می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش
رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است اول نام کسی ورد زبانم شده است
آی بی رنگ تر از اینکه یک لحظه بایست راستی این شبح هر شبه تصویرتو نیست